Ostatnie pożegnanie Ś.P. Piotra Stawarza

Wczoraj w Zakopanem pożegnaliśmy naszego Kolegę IW Piotra Stawarza. Prezydent Andrzej Duda w uznaniu zasług P. Stawarza dla polskiego narciarstwa odznaczył go pośmiertnie Złotym Krzyżem Zasługi. W czasie mszy żałobnej członkowie POL-SKI Demo Teamu tworzyli wartę honorową przy prochach Piotra. Prezes SITN Jacek Żaba wygłosił wzruszające pożegnanie Zmarłego Wiceprezesa:

Śnieżna i mroźna zima nadeszła w polskie góry. Wokół zasypane Tatry, a my dziś tłumnie spotykamy się w Zakopanem na cmentarzu zwanym Nowym, choć istnieje już od prawie 120 lat. To tutaj odbywały się wielkie pożegnania ludzi gór, taterników, przewodników górskich, bohaterów wojennych, narciarzy, ludzi w różny sposób przyczyniających się do rozsławiania Podhala i Tatr.

Dziś znowu przyszły tłumy, by pożegnać Narciarza, bo to pierwsze słowo, które się nasuwa myśląc o Ś. P. Piotrze Stawarzu. W przypadku naszego Kolegi to jedno słowo niesie w sobie wiele pozytywnych znaczeń. Narciarz z zamiłowania, odczuwający radość zarówno w sensie sportowej rywalizacji, pracy instruktorskiej, jak też zwykłej rekreacyjnej jazdy po górach. W Stowarzyszeniu Instruktorów i Trenerów był Piotr członkiem najwyższych władz, zajmując się zawsze pionem szkolenia. W ostatniej czteroletniej kadencji był wiceprezesem SITN-u. Rozpatrując szereg trudnych spraw na forum Zarządu lub też komisji tematycznych, Jego uwagi i komentarze były głęboko przemyślane, a w chwilach wzrostu temperatury jakiejś dyskusji, tonował swoją wypowiedzią nasze słowne zapędy. Bywał uparty, ale potrafił się też cofnąć. Dawał sobie czas na przemyślenie danej sprawy. Za ten styl był bardzo lubiany i ceniony. Niestety tak często bywa, że dopiero czyjeś odejście uwypukla to, za co kogoś kochaliśmy i podziwialiśmy.

Przez kilka lat szefował naszej narodowej reprezentacji instruktorów POL-SKI Demo Team. Stał na czele zespołu redakcyjnego ostatnich dwóch wydań Programu Nauczania Narciarstwa SITN PZN. Wielokrotnie stał też na czele listy zwycięzców Mistrzostw Polski Instruktorów. Poza tym globtroter, zdobywający szczyty gór i głębie ciepłych mórz, miłośnik jazdy na motorze – do ostatnich dni, kiedy tylko jeszcze mógł znosić fizyczny wysiłek, kultywował ten styl życia. Można powiedzieć, że wbrew chorobie, wbrew samopoczuciu nie zostawił swoich zamiłowań.

Przed kilkoma laty Piotr napisał do naszego corocznego wydawnictwa zwanego Informatorem artykuł pod tytułem: Pyta się zima, co lato robiło. To takie hasło dotyczące całorocznej aktywności fizycznej. Kierując się nim, mogłaby się ta dzisiejsza śnieżna i mroźna zima zapytać: Warzu, co lato robiło? Niestety Twoja odpowiedź byłaby chyba przepełniona smutkiem, ale przede wszystkim żalem. Bo przecież nie poddawałeś się, walczyłeś, wielu lekarzy niosło Ci pomoc, a jednak choroba była silniejsza. Wymazywałeś ze swoich myśli tak szybkie zakończenie. Dopiero kiedy było już źle, na kilka tygodni przed śmiercią, powiedziałeś mi: - Wiesz co, to chyba jest coś poważniejszego. Może byłeś zbyt dumny, by powiedzieć światu, że przegrywasz tę walkę; może nie chciałeś swym odchodzeniem smucić najbliższych Ci osób? Z pewnością liczyłeś, jak my wszyscy, na przełom w ratowaniu Twojego zdrowia, bo przecież w Twoim wieku nie przejeżdża się jeszcze linii mety swojego życia.

Za szybko przyszedł ten koniec. Młody człowiek, popularny w jak najlepszym znaczeniu tego słowa w naszym środowisku, szefujący szkole narciarskiej w Małem Cichem, lubiany i ceniony Instruktor Wykładowca, broniący argumentami swoich postanowień i decyzji – już z innej perspektywy spogląda teraz na Tatry, na Podhale i na szusujących miłośników sportów śnieżnych. Ale jedno jest pewne – będzie z nami, chociażby w naszych sercach i wdzięcznej pamięci.

Dziękuję tym wszystkim z naszego środowiska, którzy do końca w imię przyjaźni wspierali Piotra w jego najtrudniejszych miesiącach i tygodniach. Dziękuję szczególnie członkom Demo-Teamu otaczającym dziś Waszkę; Arturze – Tobie szczególnie dziękuję.

Ukochana żono Piotra, Aniu, nasza instruktorko, dokonało się to misterium natury. Żadne słowa nie wypełnią tej pustki, która teraz się w Waszym mieszkaniu pojawiła. Pomimo tego chcę wyrazić w imieniu całej społeczności polskich instruktorów narciarstwa głęboki żal, ale też cicho podpowiedzieć trawestując słowa poety: Aniu, Piotr odszedł na zawsze, by stale być blisko Ciebie.

Waszka, spoczywaj w pokoju!